คุณอดุลย์ นิลตีบ

ผู้ด้อยโอกาสทางความสุข

       ทุกชีวิตล้วนมีเวลา 24 ชั่วโมงเท่ากันในหนึ่งวัน แต่ไม่ใช่ทุกชีวิตที่มีเวลาเพื่อหาความสุข เพราะในขณะที่เราได้ใช้เวลาตลอดทั้งวันหมดไปกับการงาน เพื่อสะสมต้นทุนในการหาซื้อความสุขที่มากขึ้นในอนาคต ไม่ว่าจะเป็นบ้านหลังที่ดีขึ้นกว่าเดิม รถคันใหม่ เสื้อผ้าชุดใหม่สำหรับงานเลี้ยง การท่องเที่ยวผจญภัยไปในดินแดนแปลกถิ่นเพื่อเปิดโลกทัศน์ ฯลฯ หรืออย่างน้อยที่สุดการได้พักผ่อนในตอนกลางคืนหรือวันหยุด เพื่อใช้เวลากับครอบครัว หรือทำงานอดิเรกที่ตนเองรัก ก็นับเป็นความสุขใกล้ตัวที่เรียบง่ายอีกรูปแบบหนึ่ง ที่เรามักได้รับอยู่เป็นประจำทุกวัน โชคดีแค่ไหนที่เรายังพอมีเวลาเหลือเพื่อหาความสุขให้กับชีวิตได้บ้าง เพราะยังมีอีกหลายคนที่ใช้เวลาเกือบตลอดทั้งชีวิตเพื่อความอยู่รอด แต่ก็ยังไม่พอให้อิ่มท้อง

          เกิดมาแค่ได้มีข้าวพอให้อิ่มท้องทุกมื้อ ได้นอนหลับโดยไม่มีน้ำฝนหยดลงมาตามรูรั่วของหลังคา ไม่มีกลิ่นน้ำครำคอยรบกวน และเติบโตขึ้นจนถึงความสำเร็จอันมีใบปริญญาบัตรเป็นเครื่องรับรอง อาจเป็นชีวิตที่ไม่ได้จัดว่าพิเศษสำหรับใครหลายคน หากแต่กลับเป็นนิยามชีวิตของคำว่า “คนรวย” สำหรับผู้ยากไร้

        ชีวิตมนุษย์เติบโตขึ้นพร้อมกับเป้าหมาย และเป้าหมายของเรามักจะแปรผันไปตามช่วงวัย แต่ไม่ว่าจะแปรผันไปอย่างไร ก็ย่อมไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่าทุกเป้าหมายล้วนมีความสุขเป็นพื้นฐานด้วยกันทั้งสิ้น

              เมื่อยังเยาว์วัย เรามักคิดว่าจะเล่นอย่างไรให้มีความสุขที่สุด

              เมื่อเข้าสู่วัยรุ่น เรามักคิดว่าจะเติมเต็มชีวิตด้วยสิ่งใดให้มีสีสันที่สุด

              เมื่อเข้าสู่รั้วการศึกษา เราคิดว่าจะเก็บเกี่ยวความรู้เข้าสู่คลังสติปัญญาอย่างไรให้ได้มากที่สุด เพราะจะเป็น

ใบเบิกทางที่กว้างและหลากหลายขึ้นของความสุข ที่กำลังรอคอยให้เราเข้าไปเสพ  

              งานไม่ใช่เพียงการหาเลี้ยงชีพ แต่เป็นการสานฝันในวัยเด็ก ซึ่งมอบรายได้ควบคู่กับความสุขทางใจ

          หลังความสำเร็จของชีวิตอันเป็นช่วงวัยเกษียณ คือห้วงเวลาที่คิดว่าจะพักผ่อนอย่างไรให้สบายที่สุด พร้อมคิดทบทวนถึงความทรงจำเก่า ๆ ที่ผ่านพ้น อันเป็นอดีตที่เต็มด้วยความสุขของแต่ละช่วงวัยให้หวนคิดถึงได้เสมอ อายุขัยที่ยาวนานขึ้นจึงหมายถึงช่วงเวลาที่มากขึ้นของการเก็บเกี่ยวความสุขของชีวิต

ถ้าไม่มีเงินก็ไม่มีความสุข

              ความสุขเป็นเพียงเพื่อนชั่วคราวของผู้ยากไร้ ที่ด่วนจากไปพร้อมการก้าวผ่านวัยไร้เดียงสา นับจากนั้นเส้นทางชีวิตของเขาจึงมีแต่ต่อสู้ดิ้นรนเพื่อความอยู่รอด ไม่มีสีสันของชีวิตวัยรุ่น ไม่มีความรู้ในคลัง ไม่มีปริญญา ไม่มีใบเบิกทางสู่ชีวิตที่ดีขึ้น งานคือการหาเลี้ยงชีพ เพียงเพื่อบรรเทาความหิวโหย ไม่ใช่เพื่อความสุขใจจากการได้สานฝันในวัยเด็ก ไม่มีการพักผ่อนวัยเกษียณ ช่วงเวลาที่ผ่านพ้นของอายุขัยที่ยาวนานคือการจำทนอยู่กับความเหนื่อยยาก เรามีเวลา 24 ชั่วโมงเท่ากันในหนึ่งวัน แต่บางชีวิตก็แทบไม่มีโอกาสหาความสุขได้เลย                 

 

ผู้ด้อยโอกาสทางความสุข
เรียบเรียงบทความโดย : คุณอดุลย์  นิลตีบ
เจ้าหน้าที่สงคมสงเคราะห์ ของมูลนิธิสันติสุข